Premier Alexander De Croo (Open VLD) toont zich zelf geen voorstander. Op termijn pleit de eerste minister voor een erkenning, maar dat moet gebeuren in het kader van een tweestatenoplossing, zoals het ook in het regeerakkoord vermeld staat. Om die weg te bewandelen, moet het militaire conflict eerst vervellen tot een diplomatiek conflict. Niemand kan voorspellen wanneer dit het geval zal zijn. Volgende week komen vertegenwoordigers van een aantal Arabische landen ook naar Brussel om daarover na te denken. 

Eerder bleek al dat de MR weigerachtig staat tegenover een snelle erkenning van Palestina. Die partij, met een sterke vertegenwoordiging van seculiere Brusselse joden in haar rangen, besteedt erg veel aandacht aan de gevoeligheden in Israël. 

Vorige week formuleerde voorzitter Georges-Louis Bouchez het tijdens een debat aan de Universiteit van Bergen  zo: “De Palestijnse staat erkennen? Ja. Maar binnen welke grenzen dan? Die van 1948? Die van 1967? Of iets anders? En wie komt er dan aan het hoofd van dat Palestina? Ik hoor het graag. Dat is misschien niet het sympathiekste standpunt, ik merk dat andere partijen dit conflict graag instrumentaliseren. Maar nu van hieruit zomaar unilateraal een Palestijnse staat erkennen, dat zal de problemen niet oplossen. Dat heeft geen zin.”

Een bijkomend probleem is de positie van de regering. Die is momenteel in voorzichtige zaken, vanaf 27 mei is ze formeel in lopende zaken. Dat maakt de erkenning van een land niet eenvoudiger, omdat het dringende karakter ervan moet worden aangetoond. Er is weliswaar een precedent: in 1999 erkende de regering-Dehaene Kosovo in lopende zaken.